Bienal de Pontevedra

Manuel Vilariño afonda na conexión entre a vida e a morte, o ser e o non ser, a través dunha grande instalación baseada nun taboleiro de damas, inspirado nas máscaras bwa (bolboreta, falcón). Estas máscaras, cun taboleiro de damas tallado na súa parte posterior, úsanse en rituais iniciáticos por mozos de África occidental, especialmente na rexión do suroeste de Burkina Faso e na cidade maliana de San. Os bwa agricultores e hábiles artesáns, ven nas súas máscaras a representación de espíritos da natureza que inflúen nos humanos. Na instalación, unha montaña de cúrcuma, especia orixinaria da India cun forte aroma e cor laranxa, simboliza a vida. Mentres tanto, o canto de dúas baleas evoca mitos e lendas. Todo iso preséntase nun espazo que dialoga coa igrexa de Santa Clara, creando unha atmosfera que convida a reflexionar sobre o ciclo da vida e da morte, conectando o ancestral co contemporáneo. O uso de animais e especias na obra de Vilariño ten un profundo simbolismo. Os animais representan a relación do ser humano co mundo natural, cos que se exploran temas de fraxilidade, misterio e conexión. As especias, coa súa historia, os seus cheiros e as súas propiedades sensoriais, son elementos cunha forte carga histórica e unha conexión ancestral coa vida e coa morte polo seu uso simbólico, ritual e cultural ao longo da historia. En moitas culturas, as especias asociáronse con prácticas funerarias, ritos de transición e preservación de corpos.