Bienal de Pontevedra

En setembro de 2014, tras unha viaxe a Auschwitz, Norberto Olmedo decide empezar a traballar nun proxecto para reflexionar sobre a fraxilidade da humanidade e como, a pesar de todo, é posible loitar por un mundo máis xusto. A serie fai referencia ao réxime de Stalin na URSS, o que supuxo unha brutal opresión da liberdade e da identidade individual, onde calquera discurso contrario á ideoloxía oficial foi suprimido. A colectivización e a creación dos gulags, campos de traballo forzado, foron ferramentas para someter a poboación e explotar os seus recursos naturais. Desde 1929 ata a morte de Stalin, en 1953, millóns de persoas foron detidas e sometidas a traballos forzados en condicións inhumanas, cun saldo de aproximadamente 18 millóns de prisioneiros, dos cales 6 millóns foron enviados a Siberia. Durante este tempo, Stalin tamén provocou a fame negra en Ucraína (holodomor), que causou millóns de mortes. Os retratos tratan de renderlle homenaxe ao heroe anónimo e, á súa vez, denunciar un pasado que alberga os maiores crimes do século XX. A súa intención é reflectir en cada un deses rostros unha inocencia violada, agredida e exterminada. Recuperar a memoria dalgúns deles axúdanos a reconciliarnos connosco e reflexionar sobre as miserias da condición humana.