Bienal de Pontevedra

Carlos Bunga transforma o mobiliario cotián en estruturas inestables que lembran tanto torres humanas coma sistemas sociais en tensión. A figura do saltimbanqui ―o acróbata, o artista nómade que sobrevive entre marxes― convértese aquí nunha metáfora poderosa ao representar a quen, desde abaixo, sostén con esforzo e precariedade espazos de esperanza. Amontoando madeiras coma se fosen corpos que se manteñen mutuamente, a instalación propón un modelo social baseado nas torres humanas de interdependencia, solidariedade e creación colectiva. O lúdico e o fráxil entrelázanse compoñendo formas de resistencia. En lugar de exaltar o individuo como heroe solitario, a obra pon en valor o común, a cooperación que permite desafiar non só a gravidade, senón tamén as estruturas de exclusión.