Bienal de Pontevedra

Esta obra de Arvin Golrokh retoma un cadro homónimo de Francisco de Goya pintado en 1823. En lugar de facer unha reinterpretación literal, usa aquela imaxe como punto de partida para falar de algo moi actual: as viaxes forzadas por necesidade, as migracións e todo o que se pon en xogo neses desprazamentos. Nesta obra, Golrokh condensa nunha soa escena tres momentos da viaxe migratoria contemporánea: a partida, o tránsito e a chegada. Cada un deles está marcado por obstáculos novos, que se encadean uns con outros sen ofrecer refuxio. As figuras representadas, desorientadas e vulnerables, atravesan paisaxes hostís na busca dunha posibilidade de vida mellor, pero o que atopan ao final é unha nova forma de exclusión: racial, social e política. No cadro conviven tres elementos chave ―a natureza, o espazo e o corpo―, que revelan as tensións dun mundo gobernado polo medo, pola pobreza e polo control. No fondo, como sombras vixiantes, aparecen figuras armadas que custodian o lugar de chegada e falan da necesidade de submisión. En mans de Golrokh, a pintura deixa de ser un mero testemuño e convértese nunha forma de resistencia, nunha maneira de volver mirar o mundo desde a complexidade. Non ofrece unha visión optimista, pero si unha mirada clara sobre como funcionan hoxe certas estruturas de poder. A súa pintura non busca gustar, senón facer pensar.