Bienal de Pontevedra

Nesta película, Lois Patiño traslada a súa mirada á contorna natural e humana de Zanzíbar, onde retrata a vida cotiá das mulleres que cultivan algas nas praias, xunto coa presenza de especies mariñas coma os cangrexos ermitáns. A obra establece un diálogo entre o humano e o non humano desde unha perspectiva posthumanista, e convida a imaxinar unha coexistencia entre especies onde todas as formas de vida comparten protagonismo. O filme despraza a mirada antropocéntrica para propoñer unha cosmoloxía compartida, na que cangrexos ermitáns, algas e as mulleres que traballan nas praias de Zanzíbar cohabitan nun mesmo plano. A través dunha estética sensorial, na que a voz das mulleres se funde coa paisaxe sonora do mar, a película suxire unha visión animista da contorna como un espazo vivo, espiritual e compartido. Con iso, Lois Patiño crea unha experiencia que expande a nosa percepción do mundo, onde o traballo, a natureza e a memoria se entrelazan nunha reflexión sobre a interconexión, o pensamento posthumanista e as teorías interespecie.